Het is het allemaal net niet. Ik heb kwaadwillende cellen in mijn lichaam maar ze slaan nog net niet op hol. Ik heb een vergrote hartspier met atypische klachten die nog net geen typische hartpatiënt van me maken. Ik heb een tekort aan dopamine en een trillende kaak maar het is nog net geen typische Parkinson. Dit confronteert me met een vraag. Laat ik me meeslepen door doemscenario’s over mijn medisch dossier of accepteer ik mijn situatie als een feit? Rationeel gezien is de keuze snel gemaakt: Accepteer het als een feit! Emotioneel sta ik echter aan de rand van de afgrond. Ik kan maar net voorkomen dat ik erin val door ontspannen naar de gevoelens te kijken die ik zie. Hierdoor word ik me bewust van wat tussen verstand en gevoel in ligt: Het besef dat het leven niet volmaakt is. Deze onvolmaaktheid biedt ruimte voor groei, het daagt me uit om op het slappe koord tussen verstand en gevoel te gaan staan.