Ik lijk wel een anorexiapatiënt. In een jaar tijd ben ik dertien kilo afgevallen. Ik zou me kunnen verschuilen achter de ziekte van Parkinson waardoor ik een droge mond, maagproblemen, darmproblemen en een verminderde eetlust heb. Ik geniet nog wel van lekker eten maar ben de drang om te eten kwijt. Toch wil ik de term anorexia niet uit de weg gaan. Ik rechtvaardig het gewichtsverlies namelijk met het argument dat het goed is voor mijn gezondheid. Dit klopt niet. Mijn gewicht balanceert op de grens van een te laag BMI. Bovendien stel ik met een bijna duivels genoegen de gewichtsgrens steeds verder naar beneden toe bij. Doordat ik mijn eetprobleem nu herken en erken heb ik een ondergrens voor mijn gewicht kunnen vaststellen. Ik houd me daar redelijk goed aan. Wat helpt is dat mijn eetlust is verbeterd na een aanpassing van de Parkinson medicatie.

Zie ook: dopamine oppeppers