Bardo was voor mij een van de topfilms in het afgelopen jaar. De film deed me denken aan het meesterwerk van Visconti ‘Death in Venice’. Met verstilde beelden vertraagde deze film mijn geest waardoor ik kon reflecteren op mezelf. De film Bardo van de regisseur Alejandro Iñárritu had hetzelfde effect. Bardo is de Boeddhistische term voor de overgangsfase tussen leven en wedergeboorte. Waar Visconti als thema koos voor de ontwakende homoliefde bij de aan cholera stervende hoofdrolspeler, koos Iñárritu voor de immigrant die gevangen zit tussen twee culturen. Door de film werd ik me bewust van het spanningsveld waar ik zelf in zit. Het is alsof mijn leven door de ziekte van Parkinson vertraagt en ik in het bardo beland. Door de ziekte ben ik in gesprekken steeds minder alert en direct. Steeds vaker ben ik de stille waarnemer van eigenschappen en processen die ieder mens in zichzelf moet leren herkennen, erkennen en hanteren.

Zie ook:
ronddolen
krimpende wereld
spinnenweb
de hals van de zandloper
vagevuur