Had je mij enkele jaren geleden gevraagd of ik melancholisch ben dan had ik ja gezegd. Nu ben ik minder overtuigd. Melancholisch heeft voor mij te veel de betekenis van zwartgallig. Ik ben niet verbitterd en heb niet het gevoel in een zwart gat te zitten. Wat ik voel heeft iets weemoedigs, een droefgeestige stemming. Toch beschrijft ook het woord weemoed niet wat ik voel. Wat ik voel heeft met verlangen te maken. In eerste instantie denk ik nu aan het woord heimwee, het droefgeestig verlangen naar je geboortegrond. Dit is het ook niet. Een ander woord waar ik aan denk is nostalgie, het verlangen naar hoe het was. Ook dat is het niet. Wat ik voel is een droefgeestig verlangen naar thuis. Het thuisgevoel dat ik de eerste vier jaar van mijn leven moet hebben gehad toen mijn ouders met vijf kinderen bij mijn oma woonden. Een periode waarvan mijn moeder zei dat, terwijl zij het huishouden deed, mijn oma op ons paste waarbij ze ons vaak op schoot nam. Ik heb nog altijd de stoel waarin zij zat. Ik denk dat ik onbewust naar deze tijd terugverlang.

Zie ook:
zwaarmoedig
thuisgevoel
Ben ik depressief?
onze band