Het blijft rondtollen in mijn hoofd. Een kolk van machteloosheid en wanhoop, ontstaan door de wereldwijde groei van het aantal machtsbeluste alleenheersers die zich met geweld proberen te ankeren in de tijd. Ik kijk naar de sporen die hun geweld over de wereld en in de menselijke ziel trekt. Zie hoe het probeert het glas van mijn ziel te breken. Ik kijk door het glas. De tijdloze constante van het zijn dringt tot me door. De tol van machteloosheid en wanhoop wankelt, valt stil. Ik haal diep adem, recht mijn rug en zie de wereld zoals hij is, glashelder.
Categorie: hoop en wanhoop
cognitief ontregeld
Ik raak door de ziekte van Parkinson regelmatig cognitief ontregeld, heb moeite om complexe situaties te overzien en te ordenen. Dit gebeurt met name wanneer er iets in mijn omgeving verandert. Ik krijg dan een droge mond waardoor ik soms geen woord kan uitbrengen. Begin zachter te praten waardoor ik slecht ben te verstaan. Ik voel me uitgeput. Mijn buik raakt van slag, mijn arm en kaak beginnen heviger te trillen. Emotioneel krijg ik het gevoel alsof ik dreig te verdrinken in een golf van wanhoop en paniek. Geestelijk trek ik me terug in mijn bubbel. Als ik thuis ben dool ik rond op internet of ben ik vruchteloos bezig met het verbeteren van een tekst. Wanneer ik ontregeld ben gaat schrijven überhaupt moeilijk. Teksten bevatten foute verwijzingen naar het onderwerp, de persoon, de tijd enz. Het feit dat ik zo heftig reageer komt niet alleen door de veranderde neurochemie in mijn hersenen. Het komt ook door het besef dat ik het automatisme kwijt raak waarmee ik altijd situaties overzag, wist wat er moest gebeuren en in welke volgorde.
Zie ook: emotionele rollercoaster
emotionele rollercoaster
Een van de gevolgen van de ziekte van Parkinson is dat ik soms minder goed complexe situaties kan overzien. Dit bleek toen ik een videodeurbel wilde installeren. Ik had moeite om de voor- en nadelen van de diverse producten te overzien. Dit verergerde toen ik besloot dat ik de bel wilde aansluiten op het elektriciteitsnetwerk. Er kwamen extra overwegingen en beslissingen bij, van een nieuw stopcontact tot een beltrafo en de route van de bedrading. Mijn afnemend vermogen om alles te overzien maakte dat ik me machteloos en wanhopig voelde. Er vielen gaten in mijn denken. Leegtes waaraan ik met alles wat ik nog aan denkvermogen had probeerde te ontsnappen. Gisteren overkwam me het tegenovergestelde. Ik werd overspoeld door een vloedgolf van dankbaarheid en blijdschap toen ik besefte dat ik een ander technisch probleem als vanouds had overzien en opgelost. Ontroering smoorde mijn stem toen ik erover probeerde te praten. Terwijl ik dit schrijf steekt de wanhoop opnieuw haar kop op. Nu door de gedachte aan het degeneratieve en invaliderende karakter van mijn ziekte. Ik stop met schrijven, zie de wanhoop in de ogen, glimlach bij de constatering van het onvermijdelijke, stap uit de emotionele rollercoaster, kijk om me heen en geniet.
Zie ook:
cognitief ontregeld
paniek
hopeloosheid
machteloos moedeloos
bodemloos
geloof, hoop, liefde en ..
Door de klimaatverandering zal het permafrost in de gebieden rond de noordpool smelten. Hierdoor komen virussen, bacteriën, schimmels, methaangas en door de mens geproduceerd kernafval vrij. Wat rest ons wanneer deze ramp zich voltrekt? Geloof, hoop en liefde? Ik betwijfel of onze liefde sterk genoeg zal zijn om de noodzakelijke veranderingen in ons denken en gedrag op gang te brengen. Waarschijnlijk rest ons slechts de liefde voor onze naasten en onze, op geloof gebaseerde, hoop. Het geloof dat we praktische oplossingen zullen bedenken en het geloof dat de ramp een goddelijke bedoeling heeft die ons in een leven na de dood duidelijk zal worden. Terwijl ik deze gedachten laat bezinken besef ik dat er naast geloof, hoop en liefde nog een vierde mogelijkheid is. Dat alles wat de mens met een zuivere geest denkt voelt en doet, rimpelingen opwekt in een veld van bewust zijn. Rimpelingen die in een transdimensionale werkelijkheid zorgen voor oplevingen van ruimte en tijd. Hierin zullen nieuwe levensvormen en beschavingen ontstaan, gekenmerkt door tegenstellingen en onderworpen aan de cyclus van leven en dood.
sag mir wo die Blumen sind
De melodie van het nummer ‘where have all the flowers gone’ blijft in mijn hoofd rondzingen. Waarom? Ik ken het in de uitvoering van Joan Baez en Marlene Dietrich. Bij Joan Baez was het in de jaren zestig een protestlied tegen de oorlog in Vietnam. Marlene Dietrich legde met haar Duitse versie ‘sag mir wo die Blumen sind’ een link met de tweede wereldoorlog. Terwijl ik via YouTube nog eens naar de Duitse versie luister begrijp ik waarom het nummer in mijn hoofd blijft hangen. De oorlog in Oekraïne confronteert me met gevoelens die ik had toen ik het nummer voor het eerst hoorde. Verdriet omdat er nog altijd mensen sneuvelen in oorlogen. Wanhoop omdat we er in de afgelopen 77 jaar niet in zijn geslaagd om de oorlog in Oekraïne te voorkomen. Nog altijd kunnen kleine groepen machtswellustelingen, zoals die in het Kremlin, duizenden mensen de dood in jagen.
Zie ook:
muzikale wanhoop en verdriet
geen oorlog zonder geweld
Ik ben woest!
Ik ben zo godvergeten kwaad, woest ben ik. Hebben we dan helemaal niets geleerd van het verleden? Zagen we dan niet dat Poetin hetzelfde doet als Hitler? Gedreven door machtshonger en grootheidswaan begon hij een veroveringsoorlog in Tsjetsjenië, Georgië, Belarus en nu in Oekraïne. Oorlogen die hij naar het Russische volk toe onderbouwt met leugens en die hij laat uitvoeren met niets en niemand ontziend geweld. Waarom hebben we niet gereageerd toen hij tekeer ging in Syrië? Waren we zo blij met zijn steun in de oorlog tegen terroristen dat we over hem maar zwegen? Maar waarom ben ik zo verschrikkelijk kwaad? Is het alleen vanwege hem of is er nog een andere reden? Ben ik kwaad vanwege onze jarenlange desinteresse in wat er in de Russische politiek plaats vond of ben ik teleurgesteld dat de mens sinds de tweede wereldoorlog nog altijd geen antwoord heeft op het ontstaan van dictatoriale regiems zoals dat van Poetin? Noch in Zuid- en Midden-Amerika, noch in Afrika, China, Noord-Korea, Myanmar, Midden-Oosten, Turkije en zelfs niet in het Amerika van Trump. Waarom heb ik zelf niet veel krachtiger gereageerd? Was ik zo met mezelf bezig dat ik onvoldoende oog had voor het leed van anderen? Of zag ik het wel maar had ik er ook geen oplossing voor? Is dat de diepere oorzaak van mijn woede? Mijn ego en onvermogen? Drukken deze tekortkomingen misschien extra zwaar op me doordat ik door mijn leeftijd nog maar een beperkt aantal jaren heb om een betere wereld achter te laten? Maar is het verlangen naar een betere wereld wel reëel? Moet ik dit verlangen niet loslaten en accepteren dat de mens onvolmaakt is en dat de enige weg naar volmaaktheid het hier en nu is dat boven verlangen, wroeging en wanhoop staat?
Zie ook:
Russisch gif
ongepast
dictator Trump
teleurstelling
groot groter grootst
megalomane beschaving
een wet van Meden en Perzen
tussen hoop en verwachting
De betekenis van verwachten is ‘rekenen op de komst of gebeurtenis van iets’. Hopen is ‘verlangen dat er iets goeds zal gebeuren’. Wanneer je zegt ‘Ik verwacht dat er na de dood iets zal zijn.’ dan ben je daar zekerder van dan wanneer je zegt ‘Ik hoop dat er iets zal zijn’. Maar zelfs in het voorbeeld van een verwachting blijkt uit het vage begrip ‘iets’ dat je er niet helemaal zeker van bent. Dit is ook het geval wanneer je het woord ‘iets’ vermijdt en een duidelijker antwoord probeert te geven. Op de vraag wat je verwacht na de dood zou het antwoord kunnen zijn ‘Ik denk dat een mens, afhankelijk van hoe hij heeft geleefd, in de hemel of in de hel komt.’ Wanneer hierop wordt doorgevraagd met ‘Waar denk je zelf in terecht te komen, in de hemel of in de hel?’ dan is het onzekere antwoord ‘Ik hoop in de hemel.’
Zie ook:
hoop
verwachten
verlangen
hoop of overgave
tussen hoop en wanhoop
geloof