Ik vind de levens die we leiden zo gewoon. Het zijn net computerprogramma’s die op basis van logaritmes een besloten werkelijkheid creëren. Het maakt niet uit of het gedrag in deze in zichzelf gekeerde wereld maatschappelijk geaccepteerd is of niet. Zo gewoon als het leven is van de brave burger, zo gewoon is het leven van de crimineel. Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik dat het beeld dat ik schets aansluit bij de in het woord ‘gewoon’ opgesloten filosofie die door onze voorouders aan ons is doorgegeven. ‘Gewoon’ is verwant aan de woorden ‘wennen’ en ‘wonen’. We leiden allemaal een leven waaraan we gewend zijn. Een leven binnen de vertrouwde woning van onze geest.
Categorie: werkelijkheid
anders
Alles is anders, het Nederland van mijn jeugd bestaat niet meer. De kolenboer met de zak kolen op zijn schouder, de voddenboer met zijn bakfiets, de processies van de katholieke kerk. Televisie hadden we niet. Mijn wereld omvatte het ouderlijk huis en vier tot vijf straten. Er is sinds mijn jeugd veel veranderd. Mijn wereld is groter geworden. Ik heb andere landen bezocht, maak gebruik van digitale technieken en heb me bevrijd van religieuze dogma’s. De vraag dringt zich op: Ben ik nog wel het jongetje dat verbaasd en verwonderd naar een niet te vatten werkelijkheid kijkt?
het geluk dat je overvalt
Het geluk overvalt je op het moment dat je geest haar grip op de door haar gecreëerde werkelijkheid verliest. Soms gebeurt dit wanneer je overladen wordt door positieve gevoelens, je vol overgave met iets bezig bent, mediteert of wanneer je vragenderwijs de grens van je denken hebt bereikt. Het geluk openbaart zich in een stortvloed van helder weten en voelen. De kans dat dit gebeurt is groter wanneer je open en onbevangen in het leven staat dan wanneer je angstig en dogmatisch bent.
dichterlijke vrijheid
Mijn werk als schrijver is analytisch en beheerst. Ik sta mezelf weinig dichterlijke vrijheden toe. De onderwerpen waarover ik schrijf dienen nauw aan te sluiten bij wat ik denk en wat ik voel. Ik wil me niet verliezen in fictie en esthetische stijlmiddelen. Dit neemt niet weg dat wat ik schrijf soms toch iets van een gedicht heeft. Laat ik proberen dit met een metafoor te verduidelijken: Mijn columns zijn de stenen van een gebouw. Ondanks dat de stenen een strak gecontroleerde vorm hebben heeft het gebouw dat niet. Het gebouw is een uitdrukking van dichterlijke vrijheid. Nu eens is het een nauwgezette weergave van de werkelijkheid dan weer fictief, nu eens esthetisch dan weer ruw en ongepolijst. Wanneer je goed kijkt zie je soms de dichterlijke vrijheid van het gebouw in een enkele steen weerspiegeld.
Zie ook:
een uitdijend kleed van inzicht
de film van mijn leven
in de tijd gestold
mission statement
stijl
fantasie
meer lezen ..
spirituele symfonie
taalkunst
Iets is beeldende kunst wanneer de kunstenaar niet slechts een kopie van de werkelijkheid maakt maar iets uitlicht, verandert, afhaalt, vervangt of toevoegt waardoor de toeschouwer zich sterker bewust wordt van de werkelijkheid. Ik vraag me af of wat ik schrijf kunst is. Ik beschrijf de werkelijkheid zoals ik haar ervaar, kies woorden en zinnen die de ervaring zo nauwkeurig mogelijk beschrijven en laat alle andere woorden en zinnen los. Wat ik schrijf is een brug die soms diep in mijn bewustzijn en in het bewustzijn van anderen reikt. Wat denk je? Is dit kunst?
Zie ook: columnist
waanzinnig leven
Soms dringt plotseling de waanzin van het leven tot me door, de ongerijmde, verstandelijk niet te vatten werkelijkheid. De ene keer gaat dit gepaard met een gevoel van wanhoop. Een andere keer met een gevoel van verwondering. Verwondering die grenst aan verbijstering, aan het gevoel dat het leven te gek is voor woorden, dat het woestmakend en tevens lachwekkend goed is.
Zie ook: waanzin
Dit was de dertiende van een selectie van vijftien columns over de zin van het leven.
schijnwereld
Er ontstaat op dit moment een nieuwe schijnwereld. De wereld van complotdenkers die met fictieve theorieën zekerheid zoeken in een complexe wereld. Wanneer ze met het onwerkelijke karakter van hun schijnwereld worden geconfronteerd dan leidt dat niet tot zelfreflectie en zelfkritiek maar tot een zoektocht op internet naar bevestiging bij andere complotdenkers. Hier in de digitale wereld creëren ze een netwerk van complotten die met fictie, nepnieuws en deepfake aan elkaar worden gebreid. Gevangen in hun waandenkbeelden verliezen ze vervolgens het contact met de werkelijkheid en missen daardoor het verhelderende inzicht dat oplicht tussen fictie en non-fictie, tussen feiten en mogelijkheden.
Zie ook:
dansen op een ijsschots
een nieuwe tussenwereld
netwerk van vertrouwen