Categorie: oorlog in Gaza

Hoe vreselijk is het wanneer het leed in de ene oorlog het leed in de andere oorlog verdringt.

Zie ook de categorie lijden.

politiek dilemma

De strijd tussen Palestijnen en Israëliërs plaatst mij in een politiek dilemma. Steun ik de Palestijnen die zich gewapenderhand proberen te bevrijden uit het uitzichtloze bestaan in een getto of steun ik het recht van de Israëliërs om zich gewapenderhand te verdedigen tegen terroristen? Het dilemma blijft in mijn achterhoofd spelen terwijl ik mezelf verlies in video’s over de polarisatie in Amerika. De patstelling tussen democraten en republikeinen en het wantrouwen van autonomen in de overheid. De vele filmpjes en interviews wekken begrippen tot leven die al lange tijd in mijn hoofd rondspoken: mens, mensheid en menszijn. In deze begrippen vind ik het antwoord op mijn dilemma. Ieder mens draagt met de keuzes in zijn leven bij aan de ontwikkeling van de mensheid, aan de culturele en epigenetische erfenis van het mens zijn. Zo ook de Palestijnen die zich niet hebben verzet tegen de macht van Hamas en de Israëliërs die zich niet hebben verzet tegen de macht van Joodse fundamentalisten. Ik laat het dilemma los en zie hoe het leed van beide groepen zich vermengt met dat van de slachtoffers in Oekraïne en hoe al dit leed een trieste hoedanigheid van het mens zijn openbaart. Een beeld waar ik slechts met verdriet en mededogen naar kan kijken.

Zie ook:
spagaat
van mens naar zijn
interesse
epigenetica
trilemma
verwoestende energie

de democratie buitenspel gezet

Achteraf gezien blijkt de complexe regelgeving van de EU een stap te ver te zijn geweest voor onze democratie. De Britse premier Cameron zette met het referendum over een vertrek uit de EU de inhoudelijke experts buitenspel en gaf fantasten de mogelijkheid om de bevolking te bespelen met simpele enkelvoudige antwoorden. In Amerika ging Trump nog een stap verder. Hij zette de democratie buitenspel door de presidentsverkiezingen te vervuilen met complottheorieën en leugens. Een tactiek die wereldwijd is overgenomen door autocraten en dictators, van Xi Jinping en Poetin tot Netanyahu en Orbán. Gedreven door hebzucht en machtswellust vernietigen deze alleenheersers de democratische principes in hun land en mengen zich in de geopolitieke strijd om natuurlijke grondstoffen, ruimte en macht.

Zie ook:
de ondergang van onze democratie
de val van het westen
referendum
leedvermaak
schaamteloos

collectief geweld

Ieder van ons loopt het risico te worden meegesleurd in het collectief geweld van overheden en criminele bendes. Geweld dat in groepsverband kan en mag. Dat kan in de anonimiteit van de groep. Dat mag wanneer het past binnen het streven van de groep naar hegemonie. Je conformeren aan een groep bevredigt niet alleen je persoonlijke behoefte aan zekerheid en identiteit maar in de strijd om de hegemonie ook je behoefte aan macht en wraak. Wanneer je deze behoeften niet herkent en erkent is de kans groot dat je jezelf verliest in het collectief geweld. Zie de oorlogsmisdaden in Oekraïne en Gaza.

Zie ook:
in de ban van geweld
afscheid van Auschwitz
testosteronbel
macht
de macht van de kudde

Dit was de vijftiende van vijfentwintig geselecteerde columns in de categorie geweld.

  1. natuurlijk geweld
  2. het kwaad in ons
  3. zekerheid en continuïteit
  4. jongensdroom
  5. de ultieme kick
  6. making a serial killer
  7. de verslavende kick van geweld
  8. olifanteneffect
  9. woede en haat
  10. wraakgevoel
  11. eerwraak
  12. de mannen cocktail
  13. verborgen kracht
  14. gewoon omdat het kan
  15. collectief geweld
  16. sektarisch geweld
  17. fanatieke doodsdrift
  18. doodgewoon
  19. teleurgesteld in de mens
  20. intieme en hartstochtelijke seks
  21. genocide
  22. mechanisch geweld
  23. zestig jaar later
  24. gerechtvaardigd geweld
  25. een mens zijn zin, is een ..

ontmenselijking

Ik heb moeite met de exclusieve aandacht voor de genocide van Joodse slachtoffers in de tweede wereldoorlog. De nazi’s probeerden niet alleen hen uit te roeien maar ook miljoenen politieke tegenstanders, gehandicapten, homo’s, Sinti en Oost-Europeanen. Onze aandacht zou zich meer moeten richten op de ontmenselijking van de totale groep slachtoffers. Op het streven van de nazi’s om de ziel van de mens te vernietigen door de slachtoffers sociaal te isoleren en hen met marteling, slavenarbeid en uithongering een langzame dood te laten sterven of door hen als vee af te voeren en industrieel te vermoorden. Een proces waarin veel slachtoffers hun menselijke waardigheid verloren. Door deze ontmenselijking politiek te initiëren en te institutionaliseren plaatsten de nazi’s de politiek op één lijn met fictieve moordenaars à la Hannibal Lecter. Onze aandacht zou zich meer moeten richten op deze politieke ontmenselijking. Wereldwijd zijn er immers nog altijd politieke partijen die één of meerdere stadia van ontmenselijking omarmen, zelfs in Israël. Hier heeft de politiek het wettelijk kader geschapen voor het onteigenen en isoleren van Palestijnen in getto’s op de Westbank en in de Gazastrook.

Zie ook:
erfgenaam
Turks getto
genocide
historische verantwoordelijkheid
over grenzen heen stappen
mechanisch geweld
de bodem van de hel
menselijke waardigheid
in de ban van geweld

erfgenaam

Het feit dat je de erfgenaam bent van een bijzonder stukje geschiedenis betekent niet dat je het alleenrecht hebt op alles wat ermee verbonden is. Het feit dat wij erfgenamen zijn van de vrijheid die generaties vóór ons hebben bevochten, betekent niet dat wij het alleenrecht hebben op alle revenuen van die vrijheid. Ander voorbeeld: Het feit dat Israël is ontstaan uit het lijden van de Joden die werden gemarteld en vermoord tijdens de tweede wereldoorlog, betekent niet dat Israëliërs de Palestijnen met lijden mogen overladen door hen van hun grondrechten te beroven. Dat zou wel een erg cynische toepassing zijn van het begrip erfgenaam ‘hij die het erf nam’.

Zie ook:
over grenzen heen stappen
historische verantwoordelijkheid
ontmenselijking

over grenzen heen stappen

Ik heb me tot nu toe buiten de discussie gehouden over de strijd tussen Israëliërs en Palestijnen. Ik wilde niet deelnemen aan een discussie over het verschil in leed op basis van aantallen doden en typen slachtoffers. Ik begrijp de emoties van beide partijen: de dood van geliefden en de angst voor bombardementen en terreuraanslagen. Ik wil echter niet stil blijven staan bij deze emoties, ik wil verder kijken. Wanneer ik dit doe zie ik het superioriteitsgevoel bij de Israëliërs en het suïcidale fanatisme van de Palestijnen. Wanneer ik probeer vast te stellen waar hun houding vandaan komt dan besef ik dat beide partijen in een isolement leven. Het isolement van de Israëlische  immigrant en dat van de Palestijnse vluchteling. Wanneer ik naar de immigranten en vluchtelingen in Nederland kijk dan zie ik hoe moeilijk het is om over de grenzen van je isolement heen te stappen. De neiging om je te focussen op lotgenoten en je af te zetten tegen de buitenwereld zie je ook hier. De enige manier om in deze situatie conflicten te voorkomen is door je te bezinnen op je houding en door je in te leven in de ander. Voor de strijdende partijen geldt hetzelfde als wat voor ieder van ons geldt: Wanneer je uit het isolement van je ego wilt stappen zul je met volle aandacht en zonder te oordelen naar jezelf en naar anderen moeten leren kijken. Pas wanneer je dat hebt geleerd komen er oplossingen die verder reiken dan een wapenstilstand.

Zie ook:
erfgenaam
ontmenselijking