Categorie: Trump en Amerika

Trump, de Amerikaanse autocraat die met leugens, grootspraak en narcisme vijftig procent van de Amerikaanse bevolking naar zijn pijpen laat dansen.

ikke ikke ikke en de rest kan stikke

De Amerikaanse mentaliteit van hard werken en je droom realiseren heeft een competitieve cultuur gecreëerd waarin grote bewondering bestaat voor de winnaars die hun droom hebben gerealiseerd. Naast winnaars zijn er in een competitie echter ook altijd verliezers. Zodra iemand bij de winnaars hoort heeft hij vaak geen oog meer voor hen, sluit zich voor hen af met het argument: Dan hadden ze maar beter hun best moeten doen. ‘ikke ikke ikke en de rest kan stikke’ Dit negatieve aspect van de Amerikaanse droom beheerst momenteel de republikeinse partij. Deze partij ontkent niet alleen haar verkiezingsverlies in 2020 maar dwingt partijleden ook om zich te conformeren aan haar standpunt op straffe van uitsluiting. Veel republikeinse politici geven toe aan de druk van de partij uit angst hun positie en inkomen te verliezen. De grootste verliezers zijn de Amerikanen die in armoede leven.

Zie ook:
egoïsme
het Amerika van Trump

voor wat hoort wat

Een van de oorzaken van de politieke problemen in Amerika is het stelsel van individueel gekozen volksvertegenwoordigers. Kandidaten dienen zelf te zorgen voor fondsen om hun pr te betalen. Dit heeft een politiek doen ontstaan van ‘voor wat hoort wat’. Met deals worden functies en standpunten geruild voor financiële en politieke steun. Dit stelsel past bij een bedrijfscultuur waar het principe van ‘me first’ geldt, het commerciële speelveld waar Trump zich heer en meester voelde. Hij verkeek zich echter op het feit dat in de politiek andere regels en wetten gelden. Meende dat hij Mike Pence, die zijn functie als vicepresident aan hem had te danken, onder druk kon zetten om in het Huis van Afgevaardigden de uitslag van de presidentsverkiezing te veranderen. Hij besefte niet dat, hoe graag Mike Pence het ook voor hem had willen doen, hij het niet kon doen omdat de wet het hem verbood.

democratisch misverstand

Het is een hardnekkig misverstand dat het in een democratie altijd de meerderheid is die beslist. Niets is minder waar. Het zijn vaak minderheden die, door de publieke opinie te manipuleren, de wetgevende, controlerende en uitvoerende macht naar hun hand zetten. Neem de reformatie in de zestiende eeuw. Het was een kleine minderheid van protestanten die in een brede volksbeweging de macht greep en via het recht de katholieke meerderheid haar wil oplegde. Katholieken werden maatschappelijk en politiek gemarginaliseerd door hen weg te zetten als landverraders die heulden met de vijand, met de paus en met de bezetter Philips de tweede. Getalsmatig was het in onze tijd een minderheid van kiezers die voor Trump koos. Door zijn tegenstanders, de media en overheidsinstellingen zwart te maken met leugens en verdachtmakingen wist hij de publieke opinie te manipuleren en de macht te grijpen waarna hij door de benoeming van een conservatieve rechter onevenredig grote invloed kreeg op het Supreme Court.

het doel heiligt de middelen

De uitdrukking ‘het doel heiligt de middelen’ blijkt een bredere betekenis en een grotere impact te hebben dan ik dacht. Moslim extremisten die moord verheerlijken om hun geloof aan anderen op te kunnen leggen. Christenen die het gedrag van Trump goedpraten omdat hij hen helpt hun geloof in de wet te verankeren. Doordat deze extremisten en fundamentalisten middel en doel aan elkaar koppelen lijkt het alsof een middel altijd ten dienste staat van een doel. Niets is minder waar. Wat voor veel mensen een middel is, bijvoorbeeld woord en beeld, verheffen veel kunstenaars tot doel. Door zich in het middel te verdiepen krijgt de kunstenaar verhelderende inzichten en gevoelens, beleeft hij een moment van verlichting. De niet-reactieve aandacht die hij hiervoor nodig heeft is voor extremisten en fundamentalisten te veel gevraagd. Zij kiezen liever voor de gemakkelijke weg van een ogenschijnlijk betekenisvol verband tussen middel en doel. Dit heiligt niet hun geest maar ontheiligt hem.

Zie ook:
heiligen
beeldenstorm

competetive fighter

Ik heb de laatste dagen vaak gedacht aan ‘het gevecht van de eeuw’ in 1971 tussen oud wereldkampioen Muhammad Ali en de underdog Joe Frazier. Ali die als dienstweigeraar bekend stond om zijn strijd tegen de gevestigde orde en nog nooit een wedstrijd had verloren. Frazier, de bescheiden bokser, van wie velen hoopten dat hij de mediagenieke bokser met de grote bek, zou verslaan. Ali verloor de wedstrijd op punten. Frazier werd wereldkampioen. Later werd Ali opnieuw wereldkampioen tegen George Foreman.

Ook Trump strijdt tegen de gevestigde orde en bespeelt de media. Hij werd president van de Verenigde Staten maar verloor in de tweede termijn op punten van Joe Biden. Net als Ali is Trump een provocerende ‘competetive fighter’. Ieder conflict is voor hem een wedstrijd die hij tegen elke prijs wil winnen. Een groot aantal politici en media kon hier niet mee omgaan. Bang voor een conflict met hem schaarden zij zich aan zijn kant of trokken zich terug achter een muur van redelijkheid en fatsoen. Waarschijnlijk krijgen ze een herkansing want Trump zal net als Ali proberen de hoogste positie te heroveren.

Is Trump een moordenaar?

Strafrechtelijk ben je een moordenaar wanneer je iemand hebt gedood, dat opzettelijk hebt gedaan en met voorbedachte rade. Het strafrechtelijke verschil met doodslag is dat er bij moord sprake is van voorbedachte rade en bij doodslag niet. Bij de afweging of er sprake is van voorbedachte rade onderzoekt de rechter of je van tevoren wist wat je ging doen en of je een motief had dat voorbedachte rade onderbouwt. Trump wist dat hij besmet was met het coronavirus, dat hij anderen kon besmetten en dat zij daardoor zouden kunnen overlijden. Willens en wetens nam hij dit risico toen hij, ondanks dat hij wist dat hij anderen kon besmetten, zich vanuit het ziekenhuis in triomftocht liet rondrijden door zijn lijfwachten. Voor hem geldt als extra belastend argument dat van een president mag worden verwacht dat hij zich bewust is van de risico’s. Wat een rechtszaak tegen hem zou kunnen bemoeilijken is de vraag of onomstotelijk kan worden bewezen dat er mensen door hem zijn overleden. In breder verband is het overigens niet alleen de vraag of Trump een moordenaar is. We zouden onszelf allemaal de vraag moeten stellen: Ben ik een moordenaar wanneer ik, terwijl ik weet dat ik besmettelijk ben, naar een feestje ga en daar iemand besmet die door mij overlijdt?

goed voorbeeld doet goed volgen

Slecht voorbeeld doet slecht volgen. Neem Trump, het slechte voorbeeld dat hij geeft als autocratisch leider van de Verenigde Staten vindt navolging onder dictators als Poetin, Erdogan, Bolsonaro, Orbán, Xi Jinping en Duterte. Wanneer we het gedrag van Trump niet ter discussie stellen moeten we het ergste vrezen voor de democratie. Wanneer we zijn gedrag goedpraten of erover zwijgen dan doen we dat indirect ook ten aanzien van deze dictators. Goedpraten doe je niet alleen door Trump te steunen maar ook door jezelf te laten misleiden door de momenten dat hij zich ‘presidentieel’ lijkt te gedragen. Kijk naar de manier waarop hij probeert zijn macht te consolideren: angst en haat onder de bevolking aanwakkeren door minderheden te demoniseren en door ‘fake news’ en complottheorieën te verspreiden. Bedenk dat zijn voorbeeld een steeds grotere impact zal krijgen wanneer we ons niet uitspreken tegen zijn gedrag. Door je uit te spreken breng je de uitdrukking tot leven ‘goed voorbeeld doet goed volgen’.

Zie ook:
schaamteloos
politici op het vinkentouw

1 2 3 4