In de jaren zeventig kende de psychotherapie twee belangrijke werkwijzen. Aan de ene kant had je Carl Rogers, de therapeut die door actief te luisteren en begrip te tonen zijn cliënten een veilige situatie bood om aan hun problemen te werken. Aan de andere kant had je de confronterende houding van Fritz Perls. In zijn woorden: “Ik doe mijn dingen en jij doet jouw dingen. Ik ben niet in deze wereld om te leven naar jouw verwachtingen en jij bent niet in deze wereld om te leven naar mijn verwachtingen. Jij bent jij, en ik ben ik. En wanneer we elkaar per toeval vinden, is dat prachtig. Wanneer niet, dan is er niets aan te doen.” Perls voegde met zijn visie een belangrijk element toe aan de Rogeriaanse therapie. In zijn visie dient een psychotherapeut zich in te leven in de gedachten en gevoelens van zijn cliënt maar dit mag er niet toe leiden dat de cliënt de verantwoordelijkheid voor de oplossing van zijn probleem in handen legt van de therapeut. Wanneer dit gebeurt dient de therapeut hem daarmee te confronteren. Dit geldt overigens niet alleen voor psychotherapeuten maar voor iedereen die om een ander geeft.

Zie ook:
ik ben oké
moraliserend