Vanaf onze geboorte hechten we ons aan onze ouders. Krijsen en zeuren om hun aandacht. We eisen en verwachten niet alleen erkenning van ons bestaan maar ook waardering voor onze persoonlijke kwaliteiten. Wanneer we deze erkenning en waardering niet krijgen dan is dat een open wond die we met ons meedragen in ons verdere leven. Een wond die we hopen te genezen met de erkenning en waardering van anderen. De hoop op erkenning en waardering verdwijnt pas wanneer we beseffen dat we niemand nodig hebben omdat de liefde, de bron van onze hoop, onafscheidelijk is verbonden met het leven.
Zie ook:
de derde primaire emotie
erkenning van goed gedrag
onvoorwaardelijk