Ik heb nooit overtuigd meegedaan aan de competitie waarbij je konkelend en manipulerend de maatschappelijke apenrots beklimt. Waarom eigenlijk niet? Was ik bang dat ik het gevecht zou verliezen of was ik bang dat ik aan het einde van de beklimming door de alfamannetjes zou worden afgewezen? Of was ik me bewust van de zinloosheid van de ratrace naar roem, geld en macht, van ratten die proberen te ontsnappen aan een zinloos bestaan in de tredmolen van hun ambitie?
Zie ook:
apenrots
rattenblues
primitief
Categorie: carrière
Mis je je werk?
Ik mis mijn werk niet. Wat ik wel mis is de emotionele achtbaan. De opwindende rit naar de top van mijn kunnen, de euforie op het moment dat ik na een zware beklimming de top heb bereikt en het gevoel van rust en vrede wanneer ik weer met beide benen op de grond sta. Door mijn ziekte kan ik de kracht die ik nodig heb voor een tocht naar boven niet goed meer doseren. Ik verlies de controle erop. De opwinding slaat om in stress. Ik probeer nu, zonder de kick van de beklimming en het bereiken van de top, me rechtstreeks te richten op het gevoel van rust en vrede. Schrijven, fietsen en werken in de tuin zijn activiteiten waarmee dit lukt.
zekerheid
Het woord zeker is ontleend aan het Latijnse securus ‘geen zorgen hebbend, veilig, beschermd’. Het achtervoegsel -heid geeft de toestand of hoedanigheid van iets aan. Zekerheid is belangrijk voor kinderen om later in de maatschappij te kunnen functioneren. Wanneer kinderen in hun jeugd geen zekerheid hebben gekend dan kunnen ze op latere leeftijd ontsporen. Veel criminelen hebben een onzekere jeugd gehad. Van een gebroken gezin tot een slechte opvoeding, misbruik en mishandeling. Toch ontspoort niet ieder kind met een onzekere jeugd. Sommigen vinden op latere leeftijd alsnog zekerheid in een relatie of in een carrière. Anderen vinden zekerheid in de vorming van een eigen persoonlijkheid. Een kleine groep gaat een stap verder. Zij laten ieder verlangen naar zekerheid los en ontdekken dat echte zekerheid verborgen ligt in het accepteren van onzekerheid.
Zie ook:
zeker zijn
zekerheid zoekers
onzeker
onze harde schijf
kernwaarden in de opvoeding
vergankelijk
Ik heb zojuist een grote hoeveelheid oude trainingsmaterialen opgeruimd. Programma’s en handleidingen waarvan sommige al meer dan vijfendertig jaar oud waren. Ik heb ze niet opgeruimd omdat ik er niet meer achter sta maar omdat ik in een nieuwe fase van mijn leven ben beland waar ze nog slechts stof zouden vergaren voor mijn weemoed. Wanneer ik ze nu niet opruim dan belast ik er in de toekomst iemand anders mee. Uiteindelijk zal alles vergaan, ook mijn meest dierbare gedachten en gevoelens. Zij hebben hun nut gehad. Door er afstand van te doen creëer ik ruimte voor mezelf om iets nieuws te beginnen.
Zie ook: een doodgewoon leven
de hals van de zandloper
Toen ik jong was had ik grootse ambities. Ik wilde de wereld verbeteren. Later werden mijn ambities kleiner. Ik wilde vooral iets betekenen voor mijn gezin en voor de mensen met wie ik samenwerkte. Mijn ambities kruipen steeds dichter naar mezelf toe. Liggen steeds meer in het hier en nu, in de hals van de zandloper waar ambities oplossen in de ontmoeting van verleden en toekomst.
Zie ook:
de zandloper
aftakelen
Bardo
het gezeik zat
Door mijn beroep als communicatietrainer ben ik me sterk bewust van de sociale functie van emoties. Ik zie hoe emoties als boosheid, teleurstelling en enthousiasme anderen standvastiger, bereidwilliger of blijer maken. Hoe boeiend emoties ook zijn, sommige aspecten irriteren me. Ik zie hoe medewerkers blind de emoties van collega’s volgen om niet te worden verstoten en hoe emoties worden misbruikt voor persoonlijk gewin. Ik begrijp daardoor steeds beter waarom sommigen hun baan opzeggen of met pensioen gaan. Zij hebben geen zin meer in de emotionele spelletjes. Zijn het gezeik van hun collega’s zat.
veranderen doet pijn
Veranderen doet pijn. Instinctmatig gaan we deze pijn uit de weg. Meestal doen we dit niet openlijk maar zoeken we een reden om niet te hoeven veranderen. Bijvoorbeeld goedkeuring van anderen. Deze goedkeuring wordt echter niet altijd open en direct gegeven. In dat geval nemen we genoegen met een indirecte goedkeuring. We omringen ons met mensen die de indruk wekken dat we niet hoeven te veranderen omdat zij het ook niet doen. In mijn werk ontmoet ik regelmatig mensen die goedkeuring van mij proberen te krijgen. Wanneer ik dit merk onderzoek ik eerst de gedachten en gevoelens die ze bij me opwekken. Ik houd hen pas een spiegel voor wanneer ik heb vastgesteld dat ik niet reageer vanuit verkrampte gevoelens maar vanuit het besef van wat ze zijn: goed noch slecht, een tijdelijke vorm van het veranderingsproces dat leven heet.
Zie ook:
eindeloze beweging
helemaal jezelf zijn
pragmatisch collectivisme