Een van de zaken waaraan ik moet wennen is dat mijn ziekte chronisch is. Ziekte was altijd iets dat voorbijging. Je had pijn maar wanneer de pijn voorbij was vergat je deze weer. Een chronische ziekte is blijvend. Soms denk ik heel even ‘Er is niets aan de hand. Misschien ben ik wel een aansteller of zelfs een hypochonder.’ Enkele uren later ervaar ik echter alweer de gevolgen van mijn ziekte. Het stopt nooit. Sterker nog, de gevolgen worden ondanks de medicijnen die ik gebruik alleen maar erger. Ik zal vaker moeten stilstaan bij de oorspronkelijke Griekse betekenis van het woord chronisch: kronikos, gebonden aan de tijd. De enige manier om met het chronische karakter van mijn ziekte om te gaan is door mijn gebondenheid aan de tijd los te laten, niet te treuren om het verleden dat voorbij is en niet bezig zijn met een toekomst die nog niet heeft plaatsgevonden.