Ik ben geen columnist! Ik schrijf niet over het dagelijks leven in de hoek van de krant. Ik ben ook niet de horzel in de pels van de vrije meningsuiting. Niet de taalkunstenaar die zijn rauwe gevoel, linkse of rechtse sympathieën, met vaardige hand op papier smijt.

Mijn schrijfsels zijn minimalistische aanzetten tot een eigen gedachtegang. Ik vul niet alles voor je in. Ik wil dat je zelf nadenkt. Ik daag je uit om de gaten van de kaas te onderzoeken. In te vullen wat niet gezegd wordt, de randen van de leegte te verkennen.

Volgens van Dale is een column ‘een regelmatig verschijnende rubriek met een eigen karakter’. Ik wil geen eigen karakter, schrijf niet regelmatig. Toch schrijf ik. Ik wil iets vertellen al is het maar het feit dat ik niets wil vertellen. Ben ik dan toch columnist?

Zie ook: taalkunst