Waar het denken in het westen is gebaseerd op een begin en een einde, de schepping van het leven en een hemels uiteinde ervan, is het denken in het oosten meer cyclisch en verbindend van aard zoals bij Confucius. In de visie van deze Chinese wijsgeer heeft het leven een eigen orde waarin tegenstellingen zoals verleden en heden met elkaar zijn verbonden. De kunst van leven is te leven in harmonie met deze orde, in deugdzaamheid en met wederzijds respect. Ook in het westen zijn er steeds meer mensen die zich openstellen voor een verbindende orde. Zo hebben fysici een verbindende orde ontdekt in de natuur. Deeltjes en golven blijken elkaar niet uit te sluiten. Deeltjes gedragen zich als golven en golven gedragen zich als deeltjes. Deeltjes blijken gelijktijdig op verschillende plaatsen te kunnen bestaan. Hopelijk leidt dit verbindende denken tot een opleving van het wederzijdse respect van Confucius. Maar dan wel zonder de kleinburgerlijkheid die het confucianisme in het verleden heeft verstikt. Of is ook deze kleinburgerlijkheid slechts een fase in een cyclisch proces?

Zie ook:
China en Europa
Chinese lankmoedigheid
de harmonie van de ziel