Ik ben geïntrigeerd door het besef dat wanneer ik er niet meer ben het leven doorgaat. Planten zullen groeien en bloeien, mensen zullen bezig zijn met mensendingen. Wat intrigeert me? Is het mijn ego dat beseft dat zij er niet meer zal zijn? Hoe vanzelfsprekend het antwoord op mijn vraag ook lijkt, ik reik verder en zie dat mijn ego deel is van de constante. Plotseling moet ik lachen. De illusie van de dood had me even in haar greep.