de beste column ooit

Ik betrap mezelf de laatste dagen op een wonderlijk verlangen: Ik zou mijn beste column ooit willen schrijven. Een column die inhoudelijk verder reikt dan alles wat ik ooit heb geschreven. Wanneer ik dit tot me door laat dringen moet ik al glimlachen voordat de absurditeit van mijn verlangen tot me doordringt. Wat ik wil is als het smachtend luisteren naar de laatste woorden van een stervende. Als ze al worden uitgesproken zijn ze meestal nietszeggend. Volmaaktheid is niet de laatste stap in wat je doet of zegt. Je ervaart het elk moment dat je bewust leeft. Samen zijn al deze momenten met elkaar verbonden in de banaliteit van het dagelijks leven. Los van elkaar en samen met elkaar vormen ze de mooiste column ooit.

Zie ook:
banaal
einde verhaal