We gaan er in onze cultuur van uit dat je zelf kunt bepalen hoe je leven verloopt. In deze visie worden dromen waar wanneer je er volledig voor gaat. Misstappen die je hebt gezet kunnen ten goede worden gekeerd. Maar is dat wel zo? Wordt dit idee van maakbaarheid niet juist gepropageerd door mensen die er vanaf hun geboorte mee zijn opgevoed? Ben ik zelf ook niet het product van zo’n opvoeding? Stel dat ik deze opvoeding niet had gehad zou ik dan even zelfstandig en onafhankelijk zijn als ik nu ben en ben ik dat überhaupt wel? Klopt het idee van de maakbare mens dus wel? De mens die zijn eigen lot bepaalt. Moeten we dit idee niet loslaten en overstappen op de gedachte dat ieder mens het leven slechts herschept vanuit de mogelijkheden en beperkingen die hem door aanleg, opvoeding en cultuur worden aangereikt?

Zie ook:
resocialisatie
the American Bubble
helemaal jezelf zijn