Ik ben een perfectionist. Neem de columns die ik schrijf. Nadat ik de eerste versie heb geschreven laat ik ze vaak enige tijd rijpen voordat ik ze publiceer. In deze periode herlees en herschrijf ik ze totdat ze een zo exact mogelijke vertaling vormen van wat ik voel. In mijn dagelijks werk heb ik dit geduld veel minder, daar probeer ik de perfectie te ontfutselen aan de tijd. Dit leidde vandaag plotseling tot het volgende inzicht en een opgelucht gevoel: Het gaat niet om het doel, de perfectie die ik wil bereiken, ik realiseer de perfectie al in iedere stap die ik zet. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat dit inzicht niet plotseling kwam. Het probeerde al een paar dagen tot me door te dringen. Pas door me er voor open te stellen kon het zich openbaren en kan ik erover schrijven. Het resultaat dat ik ga publiceren zal minder perfect zijn dan het moment van inzicht. Dat is de prijs die ik als schrijver betaal. Een prijs waar ik op probeer af te dingen door toch weer enkele verbeteringen aan te brengen.
Zie ook: voldaan