Compromissen zijn het bindmiddel van de democratie. We betalen er echter een hoge prijs voor. Compromissen leiden vaak tot onduidelijkheid over het doel. Een van de dramatische momenten waarop we dit tot onze schande moesten ervaren was de moord op de naar schatting 8000 Bosnische mannen in Srebrenica. De Nederlandse militairen die onder de vlag van de Verenigde Naties bescherming moesten bieden aan de bevolking konden deze massamoord niet voorkomen. De conclusie was dat we geen militairen meer zouden uitzenden zonder een duidelijk doel. In Afghanistan zouden we laten zien dat we hadden geleerd van onze fouten. De politiek van compromissen sluiten veroorzaakte echter opnieuw onduidelijkheid. Het doel van de missie was niet SMART. Smart is een afkorting voor de belangrijkste criteria van een doel: Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realiseerbaar en Tijd. De onduidelijkheid begon met de discussie of er sprake was van een oorlogsmissie of vredesmissie. Gelukkig bleek de praktijk ons welgezind en ontstond er door de inzet en betrokkenheid van de militairen een natuurlijk evenwicht tussen beide uitgangspunten. Ook de acceptatie was niet het grootste probleem. De Nederlandse bevolking accepteerde de missie alhoewel het deze geen warm hart toedroeg. De missie bleek bovendien, mede door de plus minus twee miljard euro die we er aan uitgaven, redelijk uitvoerbaar. Het venijn school echter in de staart. Er bleek onenigheid te bestaan over de invulling van het laatste element van het smart principe de ‘t’. Voor de PVDA was dit de ‘t’ van tijdslimiet, voor het CDA van toetsingsmoment. Laten we hopen dat de Afghanen in Uruzgan niet de prijs betalen voor deze onduidelijkheid.