Ik heb altijd moeite gehad met dominante eikels. Met mannetjes die hun ego opblazen totdat ze barsten. Wanneer dit niet vanzelf gebeurt dan heb ik de neiging ze lek te prikken. Waarom irriteren ze me? Ben ik een haan die met zijn gekraai boven hun gekraai uit wil komen? Of ben ik te vaak slachtoffer van hen geweest? Voor beide verklaringen is iets te zeggen. Het echte antwoord ligt echter op een ander vlak. Ik heb in mijn spirituele ontwikkeling geen behoefte aan een leider. Ik wens me niet te laten sturen door anderen. Ontwikkeling betekent voor mij knellende wikkels loslaten, mijn eigen wikkels. Daartoe behoort niet alleen de beklemmende impact van dominante eikels maar ook de slinkse invloed van de ratten die hen begeleiden.

Zie ook:
spirituele helden
grensoverschrijdend gedrag