Ik gebruik in mijn columns regelmatig de techniek van het doorvragen. Een belangrijk aspect van het doorvragen heb ik nog niet toegelicht. Zodra ik vragenderwijs de grens van mijn denken heb bereikt, word ik overvallen door onzekerheid. In eerste instantie klem ik me dan vaak vast aan bekende antwoorden. Het is een uitdaging om hier niet aan toe te geven en mezelf vragenderwijs open te blijven stellen voor het onbekende. Erop te vertrouwen dat het meest waardevolle antwoord wordt gevonden door vol te houden en mezelf niet te hechten aan wat in woorden of formules is te vatten. De echt waardevolle antwoorden vind ik niet, ze komen naar me toe in de vorm van inzichten en gevoelens zodra ik, aangekomen op de grens van mijn denken, alles wat ik denk te weten en te voelen loslaat.
Zie ook:
de rede
niet te verwoorden