Soms is het alsof ik spiritueel aan het dwalen ben. Er gebeurt iets of er welt iets in me op en ik ga op zoek naar wat het precies met me doet. Mijn zoektocht heeft geen begin of einde, kent geen uit te stippelen route. Toch lijkt er een soort constante te zijn. De momenten dat ik tot de kern doordring en deze weer loslaat, zie en ervaar ik iets ongrijpbaars. Het is niet iets waar ik me aan kan optrekken. Het openbaart zich wanneer ik loslaat. Ik heb de indruk dat deze momenten steeds vaker voorkomen. Maar zelfs dat is iets waaraan ik me niet kan optrekken. Ik kan alleen doen wat ik doe: dwalen.

Zie ook: ik wil verwarring zaaien