Het lijkt er soms op alsof we menen dat we tot het bittere eind door moeten gaan met leven. Deze gedachte ontstaat niet alleen door maatschappelijke en religieuze dogma’s maar ook omdat we angstig worden wanneer we aan het einde van ons leven denken. Deze angst ontstaat doordat we ervan uitgaan dat ruimte en tijd twee gescheiden werelden zijn. Ruimte en tijd horen echter bij elkaar, zijn in een eindeloze wisselwerking met elkaar verbonden binnen de ruimtetijd. De kunst van leven is de kunst van het soepel en alert omgaan met deze wisselwerking. De momenten leren vaststellen waarop je je activiteiten uitzet op een tijdspad en de momenten waarop je van dit pad afstapt en opgaat in de ruimtetijd. Wanneer je deze kunst beheerst blijkt zelfs het einde van het leven een kwestie van timing te zijn.

Zie ook:
afscheid van een geliefde
de schepping