Gisteravond werd ik overvallen door een diepe wanhoop. Plotseling gilde ik, niet hardop maar in mijn hoofd. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik zoiets ervaarde. Ik had er al eens over gelezen in fantasy en horror verhalen maar wist niet dat het ook echt bestond. Vandaag gebeurde iets soortgelijks. Ik stond stil bij het emotionele kuddegedrag van de mens. Plotseling lachte ik, niet hardop maar in mezelf. Niet een lach die volgt op een grap of een lach die volgt op het besef van betrekkelijkheid. Nee, een lach waarin alle redenen om te lachen samenvallen en die als een zwaartekrachtgolf de ruimte in beweging brengt en eindeloos uitdijt.