Ik weet sinds enkele dagen dat ik Parkinson heb. Het eerste dat ik voelde toen ik het hoorde was blijdschap. Blij dat ik nu eindelijk wist wat er met me aan de hand was. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Allerlei grote en kleine klachten die ik heb werden verklaard. Langzamerhand dringt echter ook het besef tot me door dat ik in de komende jaren met meer beperkingen zal moeten leren leven dan ik ooit had kunnen vermoeden. Los van de beperkingen sta ik ook voor een nieuwe uitdaging. Ik zal moeten leren omgaan met de emotionele gevolgen van mijn ziekte. Mezelf niet gek maken over de weinig rooskleurige vooruitzichten maar de emoties van wanhoop en onvermogen onder ogen zien en me concentreren op wat ik nog wel kan. De grootste uitdaging waar ik voor sta is om niet met het verleden of de toekomst bezig te zijn maar met het hier en nu.