Ik ben niet iemand die de deur bij zijn kinderen plat loopt, zelfs niet toen onze zoon nog bij ons in het dorp woonde. Sinds zijn vertrek naar Alaska merk ik echter iets bijzonders. Ik heb altijd een lijntje naar mijn kinderen openstaan. In geval van nood kan ik daardoor fysiek en persoonlijk snel bij hen zijn. Ik besefte dit toen ik door het dorp reed en het tot me doordrong dat mijn zoon weg was. Dit besef kwam extra diep bij me binnen toen we door de coronacrisis niet bij zijn trouwen aanwezig konden zijn. De lijn sprong als een veer naar me terug en raakte me emotioneel. Gelukkig kan hij niet breken. Hij heeft intussen wel een ander karakter gekregen. Sinds de trouwceremonie aan de kust van de Beringzee is de lijn gedigitaliseerd.

Zie ook:
duizend kussen
als het niet gaat zoals gepland
Als het lukt, zal het goed voor hem zijn.