We zijn allemaal illusionisten, in plaats van anderen begoochelen we onszelf. Met gedachten roepen we gevoelens op en met gevoelens roepen we gedachten op. We creëren een beeld van een liefhebbende god, concentreren ons op dit beeld en ervaren de liefde die we hem toekennen. De liefde die er altijd al was maar die we met onze gedachten tot leven lijken te hebben gewekt. Hoe mooi al deze begoochelingen ook zijn, ze vormen niet je bestemming. Deze vind je alleen wanneer je de beschouwer wordt van de illusies die je creëert. Helaas zijn maar weinig mensen hiertoe in staat. De meesten kennen het woord beschouwen niet eens, laat staan de overdrachtelijke betekenis: het jezelf openstellen voor en het tot je door laten dringen van wat de zintuigen kunnen vertalen maar niet kunnen bevatten.