Wat bezielt zelfmoordterroristen? Zijn ze verward, gehersenspoeld of zijn ze bevlogen door het verlangen zin te geven aan hun leven en zijn ze tot de conclusie gekomen dat hun leven pas zin krijgt in een leven na de dood? Dit lijkt triest maar is dat wel zo? Is de reden waarom het triest op me overkomt misschien gelegen in het feit dat ik het leven boven de dood stel? Maken zij dit onderscheid niet en stappen ze daarom met ogenschijnlijk gemak uit het leven en in de dood? Richten sommigen zich misschien zelfs op het ondeelbare moment tussen leven en dood? Het moment waarop christelijke martelaren in het Colosseum met een gelukzalige glimlach de dood in de ogen zagen, een moment van zingeving en geloof?
Zie ook:
een mens zijn zin, is een ..
een zinvol leven