Mannen moeten meer hun gevoel laten zien. Degenen die dit beweren lijken de wind mee te hebben. Wat zij bedoelen is dat mannen hun betrokkenheid bij anderen, met name bij vrouwen, meer moeten tonen. Zij moeten kwetsbaarder durven zijn. Een van de oorzaken waarom mannen dat onvoldoende doen, zou er in gelegen zijn dat mannen te veel gericht zijn op het zoeken van praktische oplossingen. Als een vrouw ruzie heeft met haar vriendin zal een man al snel een oplossing zoeken, in de trant van: “Dan ga je voorlopig toch niet meer bij haar langs.” Een vrouw kan een dergelijke oplossing zelf ook wel bedenken. Wat zij echter wil is aandacht, een luisterend oor, iemand die tijdelijk haar gevoel deelt.

Wat in al deze discussies nauwelijks naar voren komt is het eergevoel van de man. Eergevoel wordt bijna niet herkend, laat staan erkend. Het is zo verweven met onze maatschappij dat het bijna onmogelijk is om je er op te focussen. Toch is onze taal er van vergeven, bijvoorbeeld: de eer aan zichzelf houden, de tafel eer aan doen, de eer redden, naar eer en geweten handelen. Bij veel mannen vertaalt hun emotie zich niet in woorden maar in de eer die ze leggen in de dingen die ze doen.

Eergevoel is een van de belangrijkste fundamenten van onze liberale maatschappij en van nationalistische bewegingen. De krachten en effecten van eergevoel zijn onvoorstelbaar groot. Ondernemers, sporters, politici, iedereen maakt er gebruik van. Onze maatschappij zou economisch niet zo’n succes zijn wanneer er geen eergevoel bestond. Eergevoel kent ook een keerzijde. De eer van het individu, de familie, een volk kan worden gekwetst en tot oorlog en geweld leiden.

In de strijd om de eer kan het tonen van je kwetsbaarheid een oplossing zijn, een oplossing die echter wel het eergevoel, eer moet aandoen.

Zie ook:
eerwraak
machtsstrijd