We hebben als mens een sterke behoefte aan erkenning. We willen gehoord en gezien worden en we willen horen en zien dat we worden opgemerkt. Niet zomaar opgemerkt, we willen dat anderen ons bijzonder vinden. Het risico van deze behoefte aan erkenning is dat het je eigenwaan versterkt. Dat je, wanneer je de erkenning krijgt, zelfgenoegzaam denkt dat je het hoogste hebt bereikt, dat je niet verder hoeft te zoeken. Je kunt dan wel denken dat je klaar bent met zoeken maar het leven gaat eindeloos door. Dit stopt niet met de beslissing dat je klaar bent of met het beeld dat anderen van je hebben. Dit beeld vergaat met de tijd, de beweging blijft. Het is aan jou of je daar actief aan blijft deelnemen.

Zie ook:
veranderen doet pijn
bijzonder