Een vrouw waar ik een grote bewondering voor heb is Etty Hillesum. In de tweede wereldoorlog werkte zij voor de Joodse Raad in Westerbork. Als vrijwilligster had zij meer rechten dan andere Joodse gevangenen. Hierdoor kon ze brieven sturen naar vrienden buiten het kamp. Uit deze brieven komt een liefdevolle vrouw naar voren die in staat was om binnen de gruwelijke omstandigheden waarin ze verkeerde anderen te steunen. Deze naastenliefde belemmerde haar niet om haar bewustzijn te koesteren en te laten groeien. Een belangrijk moment in deze groei is haar vertrek uit Westerbork. Nadat ze op alle manieren had geprobeerd om voor haar familie uitstel te krijgen is ze samen met hen op transport gesteld naar Auschwitz waar ze in 1943 is vermoord. Volgens de overlevering besloot ze om niet bij haar familie in de wagon plaats te nemen. Ze had afzondering nodig om tot zichzelf te komen. Ze wist dat de toekomst weinig goeds voor haar zou brengen. Ik weet niet of ze de persoonlijke ruimte en rust in de trein en in Auschwitz heeft gevonden. Misschien zijn haar menselijke beperkingen geëxplodeerd en is haar bewustzijn in de knop gestorven. Maar is het niet het mooie van de knop dat ze de bloem al in zich draagt?

Zie ook: bevoorrecht