In een van mijn vorige columns gaf ik aan dat ik, om in schilderstermen te spreken, geen expressionist ben. Ik formuleer niet met losse, krachtige hand beelden en gedachten. Toen ik dit zei deed ik mezelf tekort. Ik besefte dit toen ik een boek las van de filosoof Coen Simon. Door niet te proberen zijn afzonderlijke gedachten te begrijpen maar mijn aandacht te richten op het totale betoog bleken ze één beeld te vormen dat niet anders kan worden verteld dan door middel van de afzonderlijke analyses. Dit geldt ook voor een expressionistisch schilderij. Je kunt de afzonderlijke penseelstreken bestuderen en ervan genieten en je kunt van het totaalplaatje genieten. Ook mijn columns kun je onafhankelijk van elkaar lezen en als één geheel. Als minimalistische beschouwingen en als één expressionistisch schilderij.

Zie ook:
geen expressionisme maar ..
niet de feiten maar ..