Er wordt verschrikkelijk veel verdriet geleden in gezinnen waar kinderen hun ouders of elkaar niet meer willen zien. Waarom houdt de een de familieband in stand en verbreekt de ander deze? Wordt degene die de band in stand houdt misschien geleid door het verlangen naar zekerheid, continuïteit en bescherming? En willen degenen die de band verbreken dit niet? Verbreken ze de band omdat ze zich willen bevrijden van een jeugdtrauma? Of willen ze zich bevrijden van de verplichtingen die een familie met zich meebrengt? Is familieliefde trouwens wel zo bijzonder? Is er een ander gevoel waar we ons op zouden moeten richten? Misschien het open gevoel van verbondenheid waar de liefde een uitvloeisel van is? Een gevoel dat onafhankelijk is van de vraag of het wordt beantwoord of niet.

Zie ook:
familie
familiebanden