Een schiet- of vechtscène in een film verdraag ik goed, vooral als de held opkomt voor de zwakkeren. Scènes worden lastiger om naar te kijken wanneer ze mijn angst opwekken. Het moeilijkst om naar te kijken zijn scènes waarin de dader zijn slachtoffer op een sadistische manier mishandelt. Fysieke en geestelijke mishandeling zijn hierbij voor mij hetzelfde. Ik heb met beide vormen van geweld evenveel moeite. Ik vraag me af waarom ik juist hier de meeste moeite mee heb. Vormen deze scènes een spiegel voor de geniepigheid die ik in me heb en probeer ik deze te ontkennen? Botsen ze met de liefde die ik voel en met mijn behoefte aan liefde? Heb ik er moeite mee omdat ik me machteloos zou voelen wanneer het mij zou overkomen? Of probeer ik de pijn te vermijden die ik voel wanneer ik ernaar kijk?

Zie ook:
true crime
horror vacui
terreur