Ik heb een kleine verzameling fossielen. Ik vraag me steeds vaker af wat mij erin boeit. Wat zoek ik? Probeer ik de tijd te doorgronden of probeer ik het leven te doorgronden door de dood in de ogen te zien? Deze laatste vraag doet me beseffen dat de gedachten en gevoelens die ik ooit had fossielen zijn geworden of zijn verdwenen. Het enige dat leeft is wat ik nu voel, denk en doe. Ook dat is intussen een fossiel geworden. Terwijl ik dit schrijf glimlach ik en denk aan de slaaf die achter de triomfator op de zegewagen stond tijdens een triomftocht door Rome. Terwijl het publiek de triomfator toejuichte fluisterde hij hem in het oor ‘Respice post te! Hominem te memento!’ Kijk achter je! Bedenk dat je slechts een mens bent!