Plotseling besef ik dat ik er altijd van uit ben gegaan dat iedere oorlog een schone oorlog kan zijn. Alsof bommen alleen de vijand doden. Alsof er geen onschuldige burgers worden gemarteld en vermoord. Hoe naïef was ik. Hoe verblind door het idee dat we met onze beschaving een vuile oorlog konden voorkomen. Door de oorlog in Oekraïne dringt de werkelijkheid tot me door ‘geen oorlog zonder geweld’. Geen oorlog ook zonder wreed en gewetenloos geweld. Het lijden dat door het geweld ontstaat maakt me verdrietig. Ik sta stil, zie het verdriet in en onder ogen en besef dat het leven niet zonder goed en kwaad kan. Dit inzicht voert me voorbij mijn verdriet. Bevrijd van het verdriet richt ik me op de scheppingskracht in het kloppend hart van goed en kwaad.

Zie ook:
recht
kracht
in de ogen en onder ogen zien
sag mir wo die Blumen sind