Ik vind het soms moeilijk om voluit van iets te genieten. Aan ieder genieten lijkt een zwart randje te zitten. Wanneer ik geniet van een warme zonnige dag denk ik aan het smelten van de permafrost in het noordpoolgebied. Goede politici doen me denken aan politieke onbenullen en dictators. Medische successen doen me denken aan ongrijpbare ziekteverwekkers. Nu weet ik ook wel dat ik dit soort gedachten moet loslaten om voluit te kunnen genieten van het hier en nu maar is dat niet naïef en dom? Door niet over de donkere kanten van het leven na te denken bedenk ik er ook geen oplossingen voor en stimuleer ik anderen niet om oplossingen te bedenken.

Zie ook:
geniet zolang het nog kan
Titanic
uitbundig