Fundamentalisten menen dat hun religieuze boeken alle noodzakelijke informatie bevatten voor dit leven. Het liefst leren ze deze dan ook als een wetboek uit hun hoofd. Vervolgens eisen ze op grond van hun kennis de wereldlijke macht op en denken het monopolie te hebben op de waarheid en automatisch toegang tot de diepste wijsheid. Hun leiders gaan nog een stap verder. Zij creëren rondom hun kennis een imago van onafhankelijkheid en onkreukbaarheid. Vervolgens eisen ze onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en respect van degenen die hen omringen. Zij die zich niet onderwerpen worden veroordeeld en hardhandig terecht gewezen.
Ook de seculiere wereld kent fundamentalisten, deskundigen die menen dat zij met hun eenzijdige kennis de wijsheid in pacht hebben. Zelfs de rechterlijke macht levert zich aan hen over. Hoe dramatisch dit kan aflopen blijkt uit gerechtelijke dwalingen. Wat de rechters die hierbij betrokken waren vergaten, is dat kennis geen wijsheid is, dat een baksteen geen huis is, een metselaar geen architect. Voor wijsheid is een open en gedisciplineerde geest nodig die de verschillende bronnen van kennis met elkaar verbindt. Helaas zijn niet alle rechters bereid de hiervoor noodzakelijk inspanning op te brengen. Zij volgen, verstopt achter hun imago van onafhankelijkheid en onkreukbaarheid, liever de deskundigen.