Toen mijn vader in 1963 overleed bleef mijn moeder achter met negen kinderen in de leeftijd van 5 tot 18 jaar. In haar laatste jaren, toen ze dementeerde, brokkelde haar denkvermogen af maar haar liefde bleef. In de nacht waarop ze overleed gaf ze nog een laatste bewijs van deze liefde. Terwijl ik op een zitbank in de hal van het verpleeghuis sliep kwam mijn broer naar mij toe. Hij maakte mij wakker en zei: mama is overleden, ze ademt niet meer. Ik rende naar haar toe, stond aan het voeteneinde van haar bed en zag dat ze dood was. Terwijl de laatste broers en zussen zich om haar bed verzamelden deed ze plotseling haar ogen open. Ze keek me recht aan. Ik zag haar keel bewegen alsof ze nog iets wilde zeggen. Dit lukte niet. Ze had geen lucht meer. De blik in haar ogen zei genoeg: Het is goed zo. Troostend sloeg ze haar oogleden neer.