grenzeloze passie

Ik ben dan wel geen Jimi Hendrix of Janis Joplin die gepassioneerd muzikale grenzen openbraken maar ook ik heb met het breekijzer van mijn passie persoonlijke en maatschappelijke grenzen opengebroken. Waar zij echter steeds gepassioneerder hun grenzen te lijf gingen, besefte ik op een bepaald moment dat ik geen grenzen open hoefde te breken omdat er geen grenzen zijn. Om voorbij mijn denkbeeldige grens te kunnen reiken heb ik meer aan ingetogenheid en bescheidenheid dan aan passie. Of doe ik hen en mezelf nu tekort? Ik heb toch ook regelmatig op de toppen van mijn passie het onbegrensde ervaren?