Ik heb zojuist het boek Naupaka van Lideweij Bosman gelezen. Zij ging voor een spirituele vakantie naar Hawaï terwijl haar man op sterven lag. Uitgeput door het lange ziekbed van haar man, wilde zij tijd voor zichzelf. In het boek onderbouwt ze dit besluit met argumenten als ‘Om elkaar los te laten, moeten we ook werkelijk los zijn van elkaar.’ en ‘We moeten elkaar loslaten om onszelf een langere lijdensweg te besparen.’ Het loslaten waar ze zich op Hawaï aan overgaf leidde tot paranormale ervaringen waarbij ze contact had met natuurgeesten en met de geest van haar inmiddels overleden man. Zij volgt de weg die in het mahayana boeddhisme bekend staat als het kleine voertuig. De monnik die, op zoek naar verlichting, de banden met de wereld verbreekt. Dit in tegenstelling tot het grote voertuig waar iemand besluit om het nirvana, de toestand van volledige verlichting, uit te stellen totdat anderen ook zo ver zijn. Terwijl dit tot me doordringt, besef ik dat zelfs Siddharta Gautama alles moest loslaten voordat hij als Boeddha iets kon betekenen voor anderen.