In de afgelopen dagen ben ik de discussie over de naturalisatie van Hirsi Ali uit de weg gegaan. Door de aanhoudende berichtgeving ben ik er alsnog over gaan nadenken. Allereerst over het feit dat ik niet met het onderwerp bezig wilde zijn. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik wilde vasthouden aan het uitgangspunt ‘regel is regel’. Ik schrok van mezelf toen ik dit vaststelde. Natuurlijk moeten er regels zijn. Ik vind het echter ook de kunst van leven om op het juiste moment, op de juiste plaats de juiste dingen te doen. Soms zijn dit zaken die strijdig zijn met maatschappelijke regels. Wanneer je kind in levensgevaar is rijd je harder dan toegestaan om snel bij het ziekenhuis te kunnen komen. Ook in de uitvoering van de immigratiewet dient ruimte te zijn voor uitzonderingen. Bijvoorbeeld voor hen die een toegevoegde waarde hebben voor de maatschappij. Hirsi Ali is zo iemand. Door haar bijdrage aan het moslim debat zijn we ons opportunistische vertrouwen in de multiculturele samenleving gaan nuanceren. We zijn ook beter de gevolgen gaan inzien van religieus fundamentalisme. Van het soort hokjesgeest dat ook mij even in haar greep had.