Een van de hoogtepunten in mijn leven was de geboorte van mijn kinderen. Niet de geboorte zelf, een moment van spanning en opluchting, maar het moment waarop ik hen voor het eerst vast hield. Hun hoofdje in de palm van mijn hand, hun lichaam op mijn onderarm. Dat was voor mij het wonder van de geboorte. Gevoelens van tederheid en bescherming vermengden zich met elkaar. Als een kostbare glazen bol hield ik hen vast. Ik zag wie ze waren en niet waren. Ik keek om hen heen en door hen heen. Dit moment creëerde een band die nooit zal verdwijnen. Ik begreep wat mijn moeder ooit zei: Voor mij blijf je altijd Wimke, dat lieve manneke. Ik zou je zo weer willen oppakken en knuffelen zoals ik deed toen je klein was.

Zie ook:
dieptepunt
een vlakke lijn