Een van de kenmerken van een spirituele ervaring is het inzicht dat alles met elkaar is verbonden, goed en kwaad, mooi en lelijk. Dit is rationeel niet te bevatten. Religies verklaren het daarom met de stelling dat alleen god het begrijpt en dat hij op grond daarvan weet wat er moet gebeuren. ‘’Zo god het wil, ‘insha’allah’. In het verlichte westerse denken hebben we deze goddelijke wilsbeschikking losgelaten en gaan we er vanuit dat de mens zelf met de rede verklaringen kan bedenken en kan beslissen wat er moet gebeuren. Dit roept de volgende vraag bij me op: Wat is voor mij de relatie tussen de rede en de spirituele ervaring? Om een antwoord te kunnen geven op deze vraag sta ik stil bij de wijze waarop ik de rede in mijn leven toepas bij mijn spirituele ervaringen. Dit levert het volgende inzicht op: Wanneer ik vragenderwijs en zelfreflecterend ben doorgedrongen tot de kern van een onderwerp en van de gevoelens die ermee verbonden zijn krijg ik inzichten die de reikwijdte van mijn denken overstijgen. De beslissingen die volgen blijken vervolgens geen rationele keuzes te zijn maar vanzelfsprekendheden.