Mijn leven is één groot integratieproces. Zo herinner ik me hoe ik in mijn jeugd voor het eerst een donkere, niet blanke man, op straat zag lopen. De zondag erop begreep ik, door de bedelpreek die in de kerk werd gehouden, dat het iemand uit Afrika was. Het gevoel van vervreemding dat ik bij deze eerste kennismaking had is in de loop van de jaren verdwenen door mijn omgang met mensen met een andere huidskleur. Een tweede jeugdherinnering waren de ruzies bij de buren waar mijn ouders geheimzinnig over deden. Dit maakte dat ik hun huis extra in de gaten hield. Op een dag zag ik hoe de buurvrouw bij een vreemde man in een bestelbusje stapte, nog één keer naar haar huis keek en voor altijd vertrok. In de loop van de jaren zijn scheidingen deel gaan uitmaken van mijn leven. Ik vind ze niet vreemd meer. Door deze en andere ervaringen heb ik ontdekt dat het vreemde een grens is waar ik overheen kan stappen. Hierdoor ben ik niet alleen steeds beter geïntegreerd in de maatschappij maar ook in het leven zelf.

Zie ook:
integratie
segregatie
onze harde schijf