Er zijn keuzes in het leven waar je soms jarenlang over doet. Neem mijn kies. Ruim veertig jaar geleden is er een kroon op geplaatst. Twee en een half jaar geleden ontstond er een ontsteking, zenuwbehandeling. De ontsteking verdween niet, op naar de kaakchirurg. Wortelpunten behandeld. De ontsteking bleef. Terug naar de kaakchirurg, spoelingen en een antibioticum. Een half jaar klachtenvrij. Opnieuw een ontsteking en een antibioticum. Weer een half jaar klachtenvrij. Nu voor de zoveelste keer een ontsteking. Wat doe ik? Laat ik hem trekken of niet? Waarom nu wel en waarom niet veertig jaar geleden of in de afgelopen drie jaar? Hoopte ik dat de kies een oneindig leven zou hebben? Waarom lach ik? Lach ik als een boer die kiespijn heeft om de futiliteit van een kies? Wat doe ik als de tandarts zegt dat er nog hoop is? Hoop, ondanks het feit dat de kies al dood is, een fossiel in mijn kaak?

Zie ook:
de vreugde van het zijn
besluit