Meer dan 35 jaar geleden zag ik op een festival voor experimentele films in Londen een voor die tijd schokkende film. Op een bioscoopscherm werden drie gruwelijke beelden van de oorlog in Vietnam vertoond, een boeddhistische monnik die zich op straat uit protest in brand stak, een meisje dat met napalm overgoten naakt over straat rende en een man die met een pistoolschot op straat werd geëxecuteerd. De beelden werden afwisselend naast elkaar geprojecteerd en waren voorzien van kleurfilters en vrolijke disco muziek. Ik herinner me dat ik vastgenageld op mijn stoel zat terwijl de helft van de bezoekers uit afschuw de zaal verliet. Ik ervaar de laatste dagen een soortgelijk iets. Berichten in de media, van terroristische aanslagen tot barbaarse executies en kindermisbruik, vermengen zich met het gewone dagelijks leven en worden erdoor uitvergroot. Het contrast tussen beide werelden houdt mij gevangen. Het liefst zou ik willen vluchten. Bevroren in de tijd blijf ik echter alles in me opnemen en lijd onder wat ik zie.

Zie ook:
terreur
filmgeweld