Nu ik zeventig ben begin ik steeds meer de losse eindjes van mijn persoon te ontleden. Onlangs was mijn perfectionisme aan de beurt. Deze eigenschap wordt sterk bepaald door mijn introverte en analytische aard. Terugkijkend op mijn leven besef ik dat mijn perfectionisme is uitvergroot door gebeurtenissen in het laatste jaar van de lagere school toen ik bij mijn vader in de klas zat. De druk om te presteren was traumatiserend. Ik had als kind geen moment rust, moest altijd presteren en was bang voor zijn oordeel. Ik herinner me hoe ik met trucs probeerde mijn falen te verbergen en hoe ik mijn stinkende best deed om aan zijn strenge eisen en verwachtingen te voldoen. Ik besef nu hoe deze ervaring niet alleen mijn leef- en werkstijl heeft bepaald maar ook het feit dat ik door mijn perfectionisme niet van spelletjes houd. Ik kan niet tegen mijn verlies. In al mijn werkzaamheden streefde ik naar perfectie en was ik bang voor het oordeel van anderen. Dit heeft me niet alleen belast maar ook veel gegeven. De maatschappelijke successen in mijn leven zouden er niet zijn geweest zonder mijn streven naar perfectie.

Zie ook:
begrip mededogen en vergeving
rafels
dankzij mijn jeugd