Ik heb me de laatste dagen laten meevoeren in de wereld van illusionisten als: David Copperfield, Criss Angel, Ahmed El-Bayed, Cyril Takayama, Dynamo, Derren Brown en David Blaine. Deze grootmeesters in hun vak wekken de indruk alsof ze over een zesde zintuig beschikken. Blijkbaar trekt me dit aan, vind ik het een spannende gedachte om te denken dat er iets is dat het aardse overstijgt. De illusie waarin ik me laat meevoeren valt echter uiteen zodra ik stil sta bij de trucage en mentale suggesties die ze hanteren. Dit roept het gevoel bij me op alsof ik iets verlies, alsof ik treur om het verlies van het romantische verlangen dat het onmogelijke mogelijk blijkt te zijn. Wanneer ik me over dit gevoel heen zet blijkt er een ander gevoel voor in de plaats te komen. Het gevoel dat ik met beide benen op de grond sta, een dankbaar en rustgevend gevoel.