Ik mis mijn werk niet. Wat ik wel mis is de emotionele achtbaan. De opwindende rit naar de top van mijn kunnen, de euforie op het moment dat ik na een zware beklimming de top heb bereikt en het gevoel van rust en vrede wanneer ik weer met beide benen op de grond sta. Door mijn ziekte kan ik de kracht die ik nodig heb voor een tocht naar boven niet goed meer doseren. Ik verlies de controle erop. De opwinding slaat om in stress. Ik probeer nu, zonder de kick van de beklimming en het bereiken van de top, me rechtstreeks te richten op het gevoel van rust en vrede. Schrijven, fietsen en werken in de tuin zijn activiteiten waarmee dit lukt.